Madialeva (galego)

Contos gráficos de historias do último século en terras de Friol. Narrados e protagonizados polas mulleres que nos criaron.

Tiven a fortuna de vivir parte da miña infancia na Terra Cha, lugar de Miraz. Botei ben tardes aproveitando a última raiola xunto á tía Pura, Carme, Constantino, Manuel e meus avós Carme e Domingo, sentíndoos debullar contos na aira ata a hora de recollerse. De inverno, anos máis tarde, seguiría escoitando historias trala cociña de leña ás mulleres da seguinte xeración: a tía Manola, Hortensia, miña nai.

Con aqueles relatos eu ía armando o niño da gatafornela. Fiel a un mandato biolóxico, faría del o fogar da miña descendencia e con esmero coideino durante anos. Ata aquel diagnóstico de endometriose aguda. Foi por el que escapei ó sur, buscando a soedade e a distancia para asimilar que non habería polos no niño.

Percorrín Nova Zelandia na busca de respostas. Constatei que a tristeza da esterilidade non me nacía tanto de quedar sen pequechiños coma da sensación de tronzar a transmisión do relato. E a carga facíaseme insoportable.

Naquela terra nova puxen a alma co de dentro para fóra e boteime a camiñar, agardando a que enxugase. Con cada paso ía desenguedellándose a angustia. E con ela o adival de historias que formaban o meu niño.

Un día calquera chorei as últimas bágoas, de vagariño. E souben que o peor xa pasara. Tiña unha nova tarefa por diante: continuar o relato por outro carreiro. Debuxalo.

Debo matizar: pasara o “peor” espiritualmente, pois ignoraba que facer unha novela gráfica supuxese tan titánico esforzo. Aquí convén aclarar que carezo de formación en artes, polo que o proceso foi tortuoso. Tardei catro longos anos en chocar o resultado e durante ese tempo produciuse unha evolución de estilo que non pode deixar de aprezarse nas viñetas.

Pero, caramba! foi o meu primeiro parto. E madialeva, sempre me gustaron máis as criaturas bravas, intelixentes e bondadosas do que as belidas. Coma as mulleres coas que me criei, ás que adico os relatos que ides ler